Giovanni Antonio Ricieri
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Giovanni Antonio Ricieri, również Riccieri, Rizzieri, Rizieri[1][2] (ur. 12 maja 1679 w Wenecji, zm. 15 maja 1746 w Bolonii[1][2][3][4]) – włoski kompozytor.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Kształcił się w Faenzy i Vicenzy, w 1700 roku był uczniem Giovanniego Battisty Bassaniego w Ferrarze[1]. Występował jako śpiewak (sopranista)[1][2]. W 1700 roku osiadł w Bolonii, gdzie w latach 1701–1722 był członkiem kapeli przy bazylice św. Petroniusza, a od 1713 roku również kapelmistrzem kongregacji San Gabriele[1]. Należał także (od 1701) do bolońskiej Accademia Filarmonica[1], jednak wykluczono go z niej z powodu zbyt ostrej krytyki dzieł kolegów[3]. W latach 1722–1726 działał w Polsce, gdzie pełnił funkcję kapelmistrza na dworze Stanisława Mateusza Rzewuskiego[1][2][3][4]. Przebywał m.in. w Targowicy, Podhorcach, Olesku i Lubomlu[1][4]. Swój pobyt opisał w pamiętniku, będącym jedynym tego rodzaju źródłem o kulturze muzycznej w XVIII-wiecznej Polsce[1]. Zorganizował teatr w Lubomlu, dla którego napisał dwie opery, L’ingnanno punito i L’Imeneo preteso[1]. W 1726 roku wrócił do Włoch, a dwa lata później otrzymał od Rzewuskiego zamówienie na kolejną operę, L’Armidoro[1][4]. W latach 1733–1738 przebywał w Wenecji i Padwie, następnie osiadł w Bolonii[1]. W 1744 roku został kapelmistrzem kościoła w Cento[1].
W swojej twórczości posługiwał się kontrapunktem i techniką koncertującą[1][4]. Jego uczniami byli Antonio Bernacchi, Giuseppe Maria Nelvi oraz Giovanni Battista Martini[1][2][3][4], który w swoim Saggio di contrappunto cytuje 3-głosową fugę Ricierego jako wzorcową[3].
Skomponował m.in. oratoria La nascita di Gesù, La tentazione d’incredulità, Il cuore umano, Il sacrilizia d’Isacco, opery L’ingnanno punito i L’Imeneo preteso (wyst. Luboml 1725 i 1726; obydwie zaginione) oraz L’Armidoro (nie wystawiona; zaginiona), a także msze, motety, madrygały, litanie, psalmy, kanony[1][3]. Rękopisy jego kompozycji zachowały się m.in. w Seminarium Duchownym w Sandomierzu i Archiwum Kościelnym w Rakowie[1][2][4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 8. Część biograficzna pe–r. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2004, s. 386. ISBN 978-83-224-0837-7.
- ↑ a b c d e f Polski Słownik Biograficzny. T. XXXI. Wrocław: Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, 1988, s. 285–286. ISBN 83-04-03291-0.
- ↑ a b c d e f Podręczna encyklopedia muzyki kościelnej. opr. ks. Gerard Mizgalski. Poznań-Warszawa-Lublin: Księgarnia św. Wojciecha, 1959, s. 413–414.
- ↑ a b c d e f g Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 749. ISBN 978-83-01-13410-5.