Беларуская: Урывак з апісання прывітання біскупа Зыгмунта Лазінскага 11 чэрвеня 1930 года ў парафіі Новая Мыш Баранавіцкага павета.

“Пасля напушаных дэкламацыяў і прамоваў, - піша карэспандэнт газеты “Biełaruskaja Krynica” (№27 за 25.09.1930), - праціскаецца – яна сама, без правадніка, беленькая, моў галубенятка малое крылатае, з валаскамі, як лянок белымі, ды блакітнымі моў пралесачкі вочкамі, перавязаная бел-чырвона-белай шарфай, з вяночкам у руках адважна праціскаецца да біскупа ды на пытанне яго “no, a co ż ty powiesz?” казала: “Ойча Дастойны! Разам з усімі тут вітаю Цябе і я, найменшая Твая дочанька ў Хрыстусе – Беларусь Маладая! Чэрняць мяне, Беларусь Маладую, дык ня дзіва, што не магу так смела, як іншыя, падымаць перад светам вачэй, аднак, ведаючы аб Тваей, Ласкавы Ойча, дабраце і справядлівасці, зьвяртаюся з надзейнай і пакорнай просьбай, каб багаславенствам Божым асаладзіў Ты маю сірочую, горкую долю, ды плашчом айцоўскім атуліў мяне ад усялякіх здзекаў…

І я ж радзілася і хрысцілася на тое, каб па людску і па Божаму жыць і красаваць!.. Кветачкі з нашае зарунелае нівы – сымболь нашае скромнасці, нявіннасці, пакоры і цярплівасці, ветліва просімо прыняць у падарунку!”